Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Η ιστορία της Ήρας‏



Με λένε Ήρα. Τώρα. Τώρα, γιατί παλιότερα με έλεγαν Χιονάτη. Τώρα, γιατί πριν από το Χιονάτη, με λέγανε Αδέσποτο.  Ζω σε ένα σπίτι με κήπο. Τώρα, γιατί παλιότερα ζούσα σε ένα κλουβί. Τώρα, γιατί πριν το κλουβί, ζούσα στον δρόμο. Είμαι υγιής. Τώρα. Τώρα, γιατί παλιότερα ήμουν με ράμματα. Τώρα, γιατί πριν τα ράμματα, ήμουν χτυπημένη και παρατημένη χωρίς βοήθεια. Είμαι ασφαλής. Τώρα. Τώρα, γιατί πριν φοβόμουν στο κλουβί μαζί με όλα τα άλλα σκυλιά. Τώρα, γιατί πριν το κλουβί,  περιπλανιόμουν χωρίς ασφάλεια.


Με λένε Ήρα κι αυτή είναι η ιστορία μου, όπως την έχει καταλάβει & μαντέψει η οικογένεια που με υιοθέτησε.
              ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Πρέπει να γεννήθηκα τέλη του 2006, αρχές του 2007. Δεν ξέρω τι απέγινε η μητέρα μου και τα τυχόν άλλα αδελφάκια μου. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνες τις ημέρες είναι το πόσο αφιλόξενοι είναι οι δρόμοι της Αθήνας για ένα μικρό κουτάβι. Να σκεφτείτε, ακόμα δεν τα πάω καλά με το είδος μου, γιατί, όπως υποψιάζεται η γιατρός μου, πέραν από τους ανθρώπους, μού είχαν επιτεθεί και σκυλιά.


Και σαν να μην μου έφταναν τα βάσανα και η πείνα μου, ήρθε ο Φλεβάρης του 2008 και χιόνισε στην Αθήνα. Κι ενώ όλα τα παιδιά χαίρονταν με τα χιονισμένα ρούχα της πόλης, εγώ πονούσα. Πονούσα, γιατί με είχε χτυπήσει ένα μηχανάκι και είχα συρθεί πίσω από έναν κάδο σκουπιδιών, τουρτουρίζοντας από το κρύο και με το κεφάλι μου να βουίζει από την πληγή.


Πρέπει να κλαψούριζα εκείνη την μέρα από τον πόνο και πάλι καλά που το έκανα! Γιατί αναρωτιέστε; Γιατί τυχερή μέσα στην ατυχία μου, ένα φιλικό ζευγάρι με άκουσε και μάλλον με λυπήθηκε! Και μέσα στο χιονισμένο σκηνικό, θεώρησε σωστό να μου δώσει το όνομα Χιονάτη.


Το τι ακολούθησε δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι! Με πήγαν σε ένα μέρος με πολλά άλλα σκυλιά σαν εμένα.  Ένας άνθρωπος με άσπρη ρόμπα, μού έκανε ράμματα στο κεφάλι, μου ξύρισε την κοιλιά, με στείρωσε, μού έκανε εξετάσεις και με έβαλε σε ένα κλουβί! Δεν νομίζω πως ήταν κακοπροαίρετα όλα αυτά, αλλά το μέρος ήταν απαίσιο! Όπου κι αν κοίταζα, έβλεπα το είδος μου να μαραζώνει πίσω από κάγκελα. Φοβόμουν, είχα απελπιστεί και έχοντας χάσει κάθε όρεξη για ζωή, σταμάτησα να τρώω.


Και τότε εμφανίστηκε και πάλι το φιλικό ζευγάρι και με πήρε σπίτι του! Τι χαρά! Νόμιζα πως επιτέλους θα αποκτούσα μία οικογένεια! Αλλά τελικά δεν ήταν έτσι. Βλέπετε, ερχόμουν τέταρτη και καταϊδρωμένη! Το φιλικό ζευγάρι είχε ήδη 3 σκυλιά και η φιλοξενία μου ήταν μόνο προσωρινή. Κάτι έπαιρναν τα αυτιά μου περί αναρτήσεως της φωτογραφίας μου στο ίντερνετ, μαζί με την λέξη «χαρίζεται» αλλά δεν πολυκαταλάβαινα τι σήμαιναν όλα αυτά.  Το μόνο που ήξερα ήταν πως δεν ήθελα να πάω πουθενά. Ήθελα να μείνω εκεί, με τους ανθρώπους που με έσωσαν από τον δρόμο, με αυτούς που με βοήθησαν και με τάισαν. Αλλά φαίνεται δεν ήταν γραφτό για μένα.


Ένα απόγευμα ήρθε μία κοπέλα στο προσωρινό μου σπίτι. Δεν την είχα ξαναδεί και από όσο έβλεπα, δεν πρέπει να ήταν φίλη των οικοδεσπότων μου. Με φώναξαν να πάω κοντά τους κι εγώ από την χαρά μου για την λίγη σημασία που μού έδειξαν, παρολίγο να γλιστρήσω και να τσακιστώ. Η κοπέλα δεν έπαιρνε τα μάτια της από πάνω μου κι αυτό, μεταξύ μας, με έκανε να νοιώθω πολύ άβολα. Γιατί με κοίταζε τόσο έντονα;


Μέχρι καλά καλά να καταλάβω τι γίνονταν, με ανέβασαν σε ένα αυτοκίνητο και μαζί με την κοπέλα μάς πήγαν σε ένα μέρος που δεν είχα επισκεφθεί ξανά. Μπήκαμε σε ένα ασανσέρ και μετά σε ένα διαμέρισμα και μετά από λίγα χάδια από το φιλικό ζευγάρι, άκουσα να μου λένε πως αυτό ήταν το καινούργιο μου σπίτι. Λίγα ακόμα χάδια και το φιλικό ζευγάρι έφυγε.


Η μόνη σταθερά, όσο προσωρινή κι αν ήταν, είχε εξαφανιστεί κι εγώ είχα μείνει μόνη, σε ένα ξένο χώρο και έναν ξένο άνθρωπο. Ένοιωθα εγκλωβισμένη. Ένοιωθα παρατημένη. Ένοιωθα εξαπατημένη. Ένοιωθα σαν να ήμουν ξανά πίσω στο κλουβί, μόνο που αυτή την φορά τα κάγκελα ήταν αόρατα.


Το μόνο γνώριμο στο νέο σπίτι ήταν το κρεβατάκι μου, το οποίο το φιλικό ζευγάρι άφησε πίσω του. Όλα τα άλλα ήταν καινούργια & ξένα, πολύ ξένα. Κλαψούριζα και πάλι! Ήθελα να φύγω, να ξαναπάω στο σπίτι μου, δεν με πείραζε που ήταν προσωρινό. Ήταν γνώριμο, πιο γνώριμο από αυτό εδώ.


Η κοπέλα προσπάθησε να με ηρεμήσει, να με χαϊδέψει αλλά δεν την άφησα. Τι ήθελε από μένα αυτός ο ξένος άνθρωπος; Γιατί με πήρε μακρυά από τους δικούς μου ανθρώπους; Μου έδειχνε ένα μπωλ με νερό κι ένα με τροφή και μου έλεγε συνεχώς πόσο ωραία θα περάσουμε μαζί. Αλλά εγώ δεν την πίστευα. Την κοιτούσα από μακρυά, καχύποπτα και με ένα ερωτηματικό κάθε φορά που έλεγε την λέξη «Ήρα». Ποια ήταν η Ήρα; Εμένα με έλεγαν Χιονάτη!


Το επόμενο διάστημα ήταν αρκετά δύσκολο. Δεν είναι πως η κοπέλα ήταν κακιά, απλώς ήταν ξένη. Και πως να εμπιστευθείς έναν ξένο; Κι αν την εμπιστευόμουν και με έδινε πάλι σε κάποιον άλλο ξένο; Αν τα γλυκόλογα και τα διάφορα παιχνίδια που μού έφερνε ήταν μόνο για να κάμψει τις αντιστάσεις μου, να με κάνει να την αγαπήσω και μετά να με διώξει; Έχουν κάτι τέτοιες χαζές ιδέες τα δίποδα! Όχι δεν θα την πάταγα. Θα έμενα απόμακρη, θα καθόμουν πάντα στο πιο μακρυνό από αυτήν δωμάτιο, θα έτρωγα μόνο όταν εκείνη πήγαινε για ύπνο, θα την άφηνα να με αγγίξει μόνο για τις απαραίτητες βόλτες. Δεν μπορεί, σε ένα μήνα το πολύ θα με βαριόταν και θα με άφηνε στην ησυχία μου. Θα με άφηνε και πάλι στον δρόμο!


Η μοίρα όμως φαίνεται μερικές φορές να παίζει όμορφα παιχνίδια. Γιατί τέσσερις μήνες μετά την πρώτη μου βραδιά σε εκείνο το διαμέρισμα, η κοπέλα «έσπασε». Αντί να σπάσω εγώ, έσπασε εκείνη. Ήρθε ένα απόγευμα και με ρώτησε αν θέλω να φύγω. Αν θέλω να γυρίσω και πάλι πίσω σε  εκείνο το απαίσιο μέρος για τα αδέσποτα. Αν εκεί ήμουν πιο χαρούμενη, γιατί σίγουρα μαζί της δεν με έβλεπε να καλοπερνάω.


Και τότε κατάλαβα. Κατάλαβα πως όσα έκανε ήταν γιατί με νοιάζονταν. Ήταν γιατί με αγάπησε κι όχι γιατί προσπαθούσε να μού την φέρει. Κι εκείνο το απόγευμα πήρα την απόφαση να την εμπιστευθώ, ετοιμάζοντάς της μία έκπληξη για το επόμενο πρωινό. Δεν θα ξεχάσω την επόμενη ημέρα,  την στιγμή που ξύπνησε η κοπελά και με βρήκε ξαπλωμένη δίπλα στο κρεβάτι της με τα πόδια στον αέρα να περιμένω να μού χαίδέψει την κοιλιά! Έκανε σαν μικρό παιδί! Με χάιδευε, με αγκάλιαζε, μου έλεγε πόσο όμορφη είμαι!


Από τότε έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια. Η οικογένειά μας μεγάλωσε. Ήρθε κι ένα αρσενικό δίποδο στην παρέα μας και παρόλο που στην αρχή το είχα πάρει με πολύ κακό μάτι, εν τέλει κατάλαβα πως πλέον θα λάμβανα διπλή αγάπη. Φύγαμε κι από το διαμέρισμα, φύγαμε κι από την Αθήνα και πλέον μένουμε σε ένα σπίτι με μεγάλο κήπο στην επαρχία.


Δεν έχω ξεχάσει τις παλιές μου μέρες και ώρες ώρες με πιάνουν οι ανησυχίες μου. Όπως όταν ήταν να μετακομίσουμε στο νέο μας σπίτι, που για λίγες μέρες είχα αγχωθεί μην τυχόν και δεν με έπαιρναν μαζί τους. Και παρόλο που εμπιστεύομαι πιο εύκολα πλέον τους ανθρώπους, εξακολουθώ να μισώ τον ήχο από τα μηχανάκια. Και φυσικά, όποτε βρίσκω την ευκαιρία, ξετρυπώνω από τον κήπο και αλητευώ και στα γύρω χωράφια.


Αλλά πλέον, ξέρω, όσο κι αν τριγυρίσω έξω, όσο κι αν λερώσω τις πατούσες μου, όσο κι αν πεινάσω, θα έχω πάντα την οικογένεια μου να με ψάξει, να με περιμένει με μία πετσέτα και να μου έχει ένα μπωλ γεμάτο τροφή & νερό. Πλέον ξέρω πως είμαι αδιαπραγμάτευτο κριτήριο στην επιλογή κατοικίας, πως τα χάδια και οι αγκαλιές είναι καθημερινές, πως οι χαρωπά κουνιστές ουρές είναι εφικτές. Πλέον ξέρω πόσο άλλαξα και ομόρφυνα κι εγώ με την παρουσία μου τους ανθρώπους γύρω μου, πόσο χαίρονται όταν κοιμάμαι ήρεμη στα πόδια τους, πόσο τους αρέσει να παίζουν μαζί μου.


Πλέον ξέρω πως έχω οικογένεια.


Με λένε Ήρα, ζω σε ένα σπίτι με κήπο, είμαι υγιής, ασφαλής και γεμάτη αγάπη.
 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ευχαριστούμε πολύ την φίλη Δήμητρα από το "Decor Asylum" που μοιράστηκε αυτή την τόσο όμορφη ιστορία της Ήρας μαζί μας! Και φυσικά την αξιαγάπητη Ήρα! Πολλά φιλιά!!!

5 σχόλια:

  1. Εγώ & φυσικά η Ήρα, σάς ευχαριστούμε για την φιλοξενία αλλά και για τη δουλειά που κάνετε για τους τετράποδους φίλους μας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε,Δήμητρα,κλαίω εδώ και 20 λεπτά.Η τύχη χαμογέλασε στην Ήρα!

      Διαγραφή
  2. Είμαι στη δουλειά και με τα χίλια ζόρια κρατάω τα δάκριά μου... Ευτυχώς αυτή τη φορά η συγκίνηση είναι από χαρά.
    Μπράβο Δήμητρα. Πραγματικά χαίρομαι για τη δουλειά που έκανες με την Ήρα, η οποία είναι μια κουκλάρα!
    Να είσαι καλά κι εσύ Μαρία μου, που δημοσίευσες αυτήν την ιστορία.
    Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπράβο στην Δήμητρα που είχε την υπομονή
    και την τεράστια καρδιά για να αγκαλιάσει
    ένα πληγωμένο πλάσμα και να το κάνει...
    να εμπιστευτεί ξανά.
    Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να είχαν τέτοιες ευαισθησίες !

    ΑπάντησηΔιαγραφή